Hendryk Siekiewicz
Henryk Sienkiewicz urodził się 5 maja 1846 roku w Woli Okrzejskiej (wieś na Podlasiu). Pochodził ze zubożałej rodziny szlacheckiej (herbu Oszyk), która po utracie majątku na stałe zamieszkała w Warszawie. Jego ojciec miał na imię Stanisław, matka Stefania (z domu Cieciszowska). Sienkiewicz uczył się w warszawskim gimnazjum, a następnie studiował prawo, medycynę oraz polonistykę (w Szkole Głównej i na Uniwersytecie Warszawskim, znajdującym się wówczas pod jurysdykcją rosyjską). Po opuszczeniu studiów pracował jako dziennikarz, reporter i felietonista w prasie warszawskiej. Współpracował między innymi z takimi gazetami, jak: „Tygodnik Ilustrowany”, „Przegląd Tygodniowy”, „Niwa”, „Słowo”, „Gazeta Polska”. W 1876 roku wyjechał jako korespondent na dwa lata do Ameryki Północnej. Później Sienkiewicz również wiele podróżował – zwiedził Europę Zachodnią (Francja, Włochy, Hiszpania), ale i też na przykład Afrykę i Europę Południową (Rumunia, Bułgaria, Grecja) i Azję (Turcja). Po powrocie z Ameryki pisarz ożenił się z wielkiej miłości z Marią Szetkiewiczówną. Małżeństwo było szczęśliwe i urodziło się z niego dwoje dzieci (Henryk i Jadwiga). Maria była jednak chora na gruźlicę i zmarła w 1885 roku. Pisarz ożenił się jeszcze w 1893 roku z Marią Romanowską-Wołodkowiczówną. Stanowili oni jednak nieudane małżeństwo i zakończyło się ono po dwóch latach rozwodem. Po raz kolejny ożenił się dopiero w 1904 roku. Tym razem jego wybranką była daleka krewna, Maria Babska. W 1900 roku z okazji trzydziestolecia pracy twórczej Sienkiewicz otrzymał w darze od narodu majątek ziemski w Oblęgorku (koło Kielc). Przebywał w nim okazyjnie, wciąż podróżując i utrzymując na stałe mieszkanie w Warszawie. Po wybuchu pierwszej wojny światowej Sienkiewicz wyjechał do Szwajcarii. Wraz z wybitnym kompozytorem i politykiem, Ignacym Paderewskim założył tam Szwajcarski Komitet Generalny Pomocy Ofiarom w Polsce. Zgodnie z ówcześnie panującym zwyczajem Sienkiewicz swoją twórczość publikowaną w prasie podpisywał pseudonimem (Litwos). Debiutował na ramach „Przeglądu Tygodniowego” recenzją teatralną w 1869 roku. Natomiast debiutem literackim była powieść Na marne drukowana trzy lata później. Jego twórczość wpisywała się początkowo w nurt epoki pozytywizmu. Gloryfikował w niej idee pracy organicznej czy pracy u podstaw. Z czasem jednak oddalił się od problematyki pozytywistycznej, czego najlepszym dowodem są liczne powieści historyczne (pisane wedle maksymy „ku pokrzepieniu serc”), a także powieści współczesne. Sienkiewicz zrobił niesłychaną karierę na swojej twórczości. Poza tym był między innymi od 1887 roku był honorowym prezesem Międzynarodowego Towarzystwa Literackiego, a Uniwersytet Jagielloński przyznał mu tytuł doktora honoris causa. W 1905 roku dostał Literacką Nagrodę Nobla za całokształt pracy twórczej (nie wiadomo dlaczego w potocznej opinii przyjęło się błędne przekonanie, że nagroda została przyznana za powieść Quo vadis). Jego utwory tłumaczone były na wiele języków (nie tylko europejskich; na przykład Quo vadis doczekało się tłumaczeń na ponad czterdzieści języków, w tym na przykład na japoński). Ponadto wiele utworów Sienkiewicza zekranizowano (jako pierwsze Szkice węglem w 1912 roku; jako ostatnie do tej pory Quo Vadis w 2001 roku).
Dodaj komentarz